Barbara Apolonia Chałupiec urodziła się w 1897 roku w małej mieścinie Lipno (dziś województwo kujawsko-pomorskie). Nikt nie skojarzyłby tego polsko brzmiącego nazwiska, gdyby nie pseudonim, jaki przybrała gwiazda w hołdzie dla swej ulubionej włoskiej poetki Ady Negri (1879–1945). Pola była wyjątkowa, piękna i niezwykle ambitna. Jej twarz stała się jej marką. Pola uzyskała w Hollywood status legendy kina. Niemal każdy Amerykanin wie, kim była najsłynniejsza kochanka Rudolfa Valentino.
Urodzona w Lipnie, pod zaborem rosyjskim, była jedynym dzieckiem Juraja Chałupca (zm. 1920) – słowackiego Roma – rzemieślnika, oraz Polki Eleonory z Kiełczewskich (zm. 1954) – gospodyni domowej, pochodzącej, według późniejszych relacji Poli, z zubożałej szlachty. Dwójka rodzeństwa Poli zmarła we wczesnym dzieciństwie.
Juraj Chałupiec, pod zarzutem działalności rewolucyjnej, został aresztowany przez władze carskie i zesłany na Syberię. W 1902 roku, matka przeniosła się wraz z córką do Warszawy i tam zaczęły samotny żywot. Eleonora prowadziła sklep i pracowała jako pomoc domowa. Starała się ponad wszystkie siły, aby zapewnić córce oraz sobie godny byt… jednak wśród wszystkich trosk codziennego życia, matka widziała w Poli niezwykłe umiejętności aktorskie. Postanowiła posłać dziewczynkę na lekcje baletu i gry aktorskiej. Pierwszy raz na scenie, zaprezentowała swój taniec w Jeziorze łabędzim, a gdy jej kariera zaczęła nabierać rozpędu, zdiagnozowano u Poli suchoty, które ostatecznie zakończyły jej przygodę z tańcem. Konieczny był pobyt w sanatorium. Monotonnie mijający czas, skłaniał do zajęcia uwagi lekturą i to właśnie wtedy dziewczyna zetknęła się z twórczością Ady Negri. W tym czasie również przyszedł jej do głowy pomysł na pseudonim sceniczny. 
Po powrocie z sanatorium, Pola zapisała się do Akademii Teatralnej. Zaczęła też pobierać prywatne lekcje gry aktorskiej u Honoraty Leszczyńskiej. 1 września 1912 roku, Pola zadebiutowała na deskach teatru w Ślubach panieńskich. Było to jeszcze przed ukończeniem akademii, jednak już wtedy jej talent został dostrzeżony przez krytyków. W następnym roku Pola Negri zadebiutowała rolą filmową w Niewolnicy zmysłów.
Akademię Teatralną ukończyła w 1914 roku, a na prezentację dyplomową wybrała rolę Jadwigi w sztuce norweskiego dramaturga Henryka Ibsena pt. Dzika kaczka. Występ przed komisją zaowocował propozycjami współpracy z najważniejszymi teatrami w Warszawie. Na deskach teatralnych, Pola występowała w pierwszych latach I Wojny Światowej, przy okazji pojawiając się w kilku produkcjach filmowych m.in. Bestia, Pokój nr 13 czy Żona. Jej popularność z miesiąca na miesiąc rosła i wieść o pięknej aktorce niosła się na zachód. Tym samym, w 1917 roku, Negri przeprowadziła się do Berlina. Tam zaczęła tańczyć w rewiach i poznała Ernsta Lubitscha, który wówczas już produkował filmy komediowe dla niemieckiej wytwórni UFA. Pola podpisała kontrakt z Saturn Films na sześć produkcji. Było to przełomem w jej karierze. Na podstawie tej współpracy, aktorka zagrała w swoich najpopularniejszych filmach tj. Mania (1918) czy też Żółty bilet (1918).
Zresztą 1918 rok, był zdecydowanie pasmem sukcesów Poli, nie tylko na gruncie zawodowym. Aktorka poznała wówczas hrabiego Eugeniusza Dąmbskiego i oddała się jego umizgom. Tymczasem Lubitsch przekonał UFA, aby obsadzić ją w roli głównej swojej pierwszej wysokobudżetowej produkcji. Chodziło o film Oczy mumii Ma, w którym Pola oczywiście zagrała. Ogromny sukces filmu, zapoczątkował współpracę duetu Negri-Lubitsch i więcej przebojów kasowych, m.in.: Carmen (1918) i Madame DuBarry (1919). Sukces Madame… był tak olbrzymi, że przez chwilę niemiecka kinematografia wyprzedziła hollywoodzkie produkcje deklasując wszystkie dokonania twórców amerykańskich. Tym większy był ich niepokój, ponieważ Pola i Ernst nie spoczęli na laurach i zabrali się do realizacji kolejnych filmów. Przy okazji Negri stała się hrabiną, wychodząc za mąż za Dąmbskiego w 1919 roku.
W szybkim czasie ukończony został w 1920 roku film pt. Sumurun (także o tytule Jedna arabska noc), Dziki kot (1921) i Płomień (1922), a UFA skierowała Negri do pracy z innymi reżyserami, wskutek czego powstały Vendetta (1920) i Safona (1921). Te filmy były już dystrybuowane na rynku amerykańskim i wtedy Ameryka poznała Polę Negri. Podczas gdy zawodowo szło jej rewelacyjnie, małżeństwo z hrabią Dąmbskim zaczęło przechodzić kryzys i po długim okresie separacji, doszło do rozwodu w 1922 roku. Już wcześniej mówiło się o jej skłonności do licznych romansów. Pracując w Niemczech, poznała Charliego Chaplina, z którym nawiązała platoniczną relację. Obserwatorzy wróżyli im rychły ślub. Nagłówki gazet krzyczały: „Królowa tragedii poślubi króla komedii”.
Hollywood pokochało młodą aktorkę i tamtejsi producenci za wszelką cenę chcieli sprowadzić ją do siebie. Pierwszą propozycję wysunęła wytwórnia Paramount Pictures, zapraszając Polę do zdjęć próbnych. Jej przybycie do Stanów Zjednoczonych 12 września 1922 roku było ogromnym wydarzeniem. Negri była już sławą na równi z Gretą Garbo czy Marleną Dietrich.
Pomimo nieprawdziwych pogłosek, jakoby Pola była żydówką co wówczas mogło stanowić przeszkodę w jej karierze, stała się najbogatszą aktorką filmową tamtych czasów. Zamieszkała w Los Angeles, w posiadłości stylizowanej architektonicznie na wzór do Białego Domu.
Kobiety zaczęły ubierać się i czesać jak ona. Stała się ulubionym „obiektem fotograficznym” Eugene Roberta Richee’a. Większość z zdjęć Poli, pochodzi właśnie z początku lat dwudziestych.
Pierwsze dwa filmy spod szyldu Paramount Pictures Bella Donna (1923) i Napiętnowana (1923), były remake’ami filmów tej wytwórni z 1915 roku. Pola kręciła wówczas także film pt. Hiszpański tancerz na podstawie powieści Victora Hugo. Co ciekawe, pierwotny scenariusz został napisany „pod” inną wielką gwiazdę – Rudolfa Valentino, jednak szybko zmieniono koncepcję na Polę Negri, po tym, kiedy amant zakończył współpracę z wytwórnią. W tym czasie Lubitsch zaczął współpracować z Mary Pickford, więc krytycy zastanawiali się czy szczęśliwa ręka reżysera do gwiazd stanie się już normą. Pickford miała lepiej dopracowany warsztat aktorski, jednak Negri była bardziej zabawna. 
Paramount zaczęło obsadzać Polę w rolach tajemniczej femme fatale i poniekąd zaszufladkowano ją w takiej postaci. Podobnie zrobiono z Glorią Swanson. Charlie Chaplin wspominał w swojej biografii, że był to „melanż zazdrości i kłótni”, a samej Negri taki wizerunek nie odpowiadał. Poprosiła Lubitscha, aby zaproponował jej rolę w jakimś swoim filmie, w efekcie czego powstał Zakazany raj (1924). Był to ostatni film, jaki zrealizowali razem. Na planie Pola poznała aktora Roda La Rocque’a, z którym przez jakiś czas była w stałym związku. Do czasu, gdy na jej drodze stanął największy amant kina niemego – Rudolf Valentino. Poznali się na balu kostiumowym i od razu się w sobie zakochali. Była to miłość trudna, szybka, szalona… tak jakby wiedzieli, że nie mają wiele danego im wspólnie czasu.
Dla Amerykanów, Pola stała się zbyt „bogata kontynentalnie”. Publiczność była nieco zmęczona takim wizerunkiem. Aktorka i do tego umiała odnieść się z dystansem, występując w 1925 roku w komedii Kobieta bezwstydna. Praca na planie filmowym i romans z Valentino, były tematem dla gazet przez wiele miesięcy, podobnie jak nagła śmierć aktora w 1926 roku, którą Pola bardzo przeżyła.
Jej zachowanie na pogrzebie ukochanego, prasa opisywała jako „dziwne”. Niektórzy dziennikarze nazywali je „chwytem reklamowym”. Aktorka kilka razy mdlała podążając za trumną, aby ostatecznie rzucić się na nią w spazmach rozpaczy. Podobno trumna spoczęła w ziemi z kwiatami na wieku, ułożonymi w słowo „P-O-L-A”. Bez wątpienia pożegnała wtedy kogoś wyjątkowego. Przyznała później, że Valentino był największą miłością jej życia.
Cała sprawa z pogrzebem, odbiła się negatywnie na karierze aktorki. Pola zaczęła otrzymywać bardziej „przyziemne” role m.in. Hotel Imperial (1927). Starała się wrócić do normalności i szybko też zakończyła żałobę po ukochanym, wychodząc za mąż za gruzińskiego, samozwańczego księcia Serge’a Mdivani. Nie minęło wówczas nawet dziewięć miesięcy od śmierci Rudolfa. Opinia publiczna nie zostawiła na Negri suchej nitki.
Kiedy Pola zaszła w ciążę, zaczęła już poważnie myśleć o aktorskiej emeryturze. Zawsze marzyła o dziecku i chciała się bez granic poświecić macierzyństwu. Niestety poroniła. Relacje z mężem – hazardzistą, zaczęły się psuć po tym, kiedy roztrwonił on całą fortunę i para rozwiodła się ostatecznie w 1931 roku. Pola rozpoczęła współpracę z niezależną brytyjską wytwórnią. Jej ostatnim niemym filmem była Ulica potępionych dusz z 1929 roku. Dwa lata później Negri wróciła do Hollywood, aby nakręcić film Na rozkaz kobiety – jej pierwszy film dźwiękowy. Film zebrał słabe recenzje, ale za to piosenka pt. Raj, którą Pola w nim zaśpiewała, stał się przebojem, wykonywanym później przez innych artystów. Nawet dziś, słuchając tej piosenki, nie można oprzeć się wrażeniu, że Pola nawet nie starała się naśladować amerykańskiego akcentu. Śpiewając po angielsku, nadal słychać słowiańskie naleciałości językowe. To dyskwalifikowało gwiazdę w staraniach o większość ról, które dotychczas grała „sobą”, a nie głosem – który bez wątpienia miała szczególny.
Na trasie promującej piosenkę, Pola została zatrudniona sztuce Podróż do Petersburga w Shubert Theater w Nowym Jorku, jednak kiedy po jednym z występów w Pittsburghu kurtyna zapada, Negri dostaje ataku pęcherzyka żółciowego i jest zmuszona przerwać tournée.
Po powrocie do zdrowia, aktorka pojechała do Francji, aby tam zagrać w Fanatyzmie (1934) – kostiumowym filmie historycznym o Napoleonie III. Był to jedyny film Poli, który nakręciła we Francji.
Później Pola przeniosła się do Niemiec i tutaj zaczyna się etap kariery, który dziś oceniany jest dwojako. Wystąpiła w filmie Mazurka (1935), który to obraz został oceniony jako „artystycznie wartościowy” przez Reichsfilmkammer – nazistowską publiczną organizację, której członkiem musiał być każdy twórca filmów lub ten, kto w kinematografii pracował. Przewodniczącym organizacji był Joseph Goebbels. Mazurka zdobyła popularność w Niemczech i za granicą, stając się ulubionym filmem Adolfa Hitlera. Fakt ten przyczynił się też niefortunnie do plotek, iż w 1937 roku Pola Negri miała mieć rzekomo romans z kanclerzem III Rzeszy. Aktorka, za podanie takiej wiadomości, pozwała francuskie czasopismo „Pour Vous” i wygrała proces o zniesławienie.
Niewiele jej to jednak pomogło, była już wówczas związana kontraktem z UFA, którą teraz nadzorował Goebbels. Mieszkała we Francji, ale kręciła filmy dla Niemców m.in. Moskwa-Shanghai (1936), Madame Bovary (1937), Tango Notturno (1937). Kiedy Naziści zaatakowali Francję, gwiazda wyjechała do Stanów Zjednoczonych.
Żyła ze sprzedaży swojej biżuterii. W 1943 roku, zagrała w komedii Hi Diddle Diddle. Film odniósł sukces. W 1948 roku, Pola odrzuciła rolę w Sunset Boulevard, którą ostatecznie przyjęła Gloria Swanson.
Już na początku lat 40-tych, Pola zaprzyjaźniła się z Margaret West, kompozytorką (nie mylić z Mae West!). Artystki poznały się już w 1930 roku, jednak przyjaźń przyszła dopiero dekadę później, w czasach trudnych dla obu kobiet. W 1954 roku, umiera na raka trzustki Eleonora – matka Poli, którą córka sprowadziła do Ameryki.
Margaret i Pola przeprowadziły się do San Antonio w Teksasie w roku 1957. Negri mogła swobodnie poruszać się po USA, gdyż amerykańskie obywatelstwo otrzymała 12 stycznia 1951 roku.
Kobiety mieszkały razem do 1963 roku, kiedy West zmarła. Wówczas Negri wyprowadziła się z domu, który dzieliła z przyjaciółką i przeniosła się do kamienicy nieopodal.
Na chwilę powróciła do aktorstwa w roku 1964, w produkcji Walta Disneya pt. Księżycowe porządki. Zdjęcia realizowała w Londynie, gdzie wywołała niemałą sensację na hotelowej konferencji prasowej, na którą przyszła z gepardem uwiązanym na stalowym łańcuchu. 
W 1970 roku, aktorka wydała swoją autobiografię Wspomnienia gwiazdy, jednak uważa się, iż większość z przytoczonych w książce faktów, jest przez nią zmyślona, bądź nico podkoloryzowana.
Pola Negri otrzymywała wówczas propozycje filmowe m.in.. od Vincenta Minelli czy Billy Wildera, ale z powodu złego stanu zdrowia, żadnej z nich nie przyjęła.
1 sierpnia 1987 roku, gwiazda umiera, przeżywszy 90 lat. Przyczyną śmierci było zapalenie płuc, jednak wcześniej u Poli zdiagnozowano także nowotwór mózgu, wskutek którego stopniowo traciła pamięć.
Jej śmierć była żywo opisywana ogólnokrajowej prasie. Po wystawieniu ciała aktorki na widok publiczny, pochowano ją na cmentarzu Calvary w Los Angeles, obok jej matki.
Ponieważ Pola nie miała rodzeństwa, ani dzieci, większość jej majątku przekazano Uniwersytetowi Św. Marii w Teksasie, w tym wiele pamiątek i niektóre skrypty do filmów, w których grała. Uniwersytet powołał w zamian stypendium imienia Poli Negri. Resztę spuścizny po gwieździe, przekazano polskiemu Zakonowi Serafickiemu.
W 2011 roku, ukazała się biografia aktorki, autorstwa Mariusza Kotowskiego. Co roku, w Lipnie odbywa się festiwal im. Poli Negri, podczas którego honoruje się polskich artystów, którzy odnoszą sukcesy poza granicami naszego kraju.
Dziś Lipno sławi się nie tylko Polą Negri. Poza wielką gwiazdą, znanymi lipnowianami są m.in. Lech Wałęsa, Leszek Balcerowicz oraz Wincenty Rapacki.
