W. Tom.
„Srebrny Ekran”
styczeń–luty 1938

Miły komik przyjmuje mnie w „godzinach urzędowych”. Bo Sielański jest członkiem zarządu ZASP-u i bardzo poważnie traktuje swą pracę. Począwszy od godz. 12 zamienia się w sumienne­go urzędnika, którego z trudem udaje mi się namówić na małą przerwę.

– „Srebrny Ekran”? Dobrze. To pismo dla wszystkich, tak dla dorosłych, jak i dla młodzieży, więc chyba nie będę potrzebował się wstydzić.

– Wstydzić się? Czego?

– No tak. Niech pani sobie wy­obrazi, że zjawiły się u mnie nie­dawno dwie pensjonarki po wy­wiad do szkolnego pisemka. Udzie­liłem go chętnie, bo strasznie lubię młodzież. Aż tu nagle dziewczynki zaskoczyły mnie tak niespodzie­wanym pytaniem, że nie mogę go nawet Pani powtórzyć.

– I cóż pan na to?

– Niestety nie mogłem miłym panienkom sprawić satysfakcji i owe pytanie zbyłem milczeniem. Ale teraz już pani chyba rozumie dlaczego pewniejszy czuję się pod­czas wywiadu dla dorosłych.

– Wobec tego ja będę pana py­tała o rzeczy – dziecinne. Zabaw­my się w marzenia na temat „co bym zrobił, gdybym był…”.

– A kim był?

– No – dajmy na to: uczonym wynalazcą?

– Wynalazłbym jakiś środek na producentów, żeby z góry pła­cili aktorom gaże.

– A gdyby pan był czarodzie­jem?

– To bym robił dobre polskie filmy.

– Gdyby pan był dyktatorem filmowym?

– Zmusiłbym recenzentów, że­by przychodzili do atelier przyj­rzeć się naszej pracy przed napi­saniem recenzji.

– A piękną kobietą?

– Oj, nie chciałbym nią być, bo bym się prędko znudził i sobie, i in­nym.

– Gdyby pan był politykiem?

– Po co mi to, proszę pani? Przecież ja już jestem komikiem. To i tak dla nich dość silna kon­kurencja.

– Co panu ma przynieść Nowy Rok?

– Chciałbym, żeby sobie Lubitsch nareszcie o mnie przypo­mniał.

Zdjęcie wprowadzające: Stanisław Sielański na fotosie z filmu Zapomniana melodia (1938). Prawa do zdjęcia: nieokreślone / zasoby FINA.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like