Stare Kino

Na spacerze z Franciszkiem Brodniewiczem (1934)

W słoneczny, kwietniowy poranek spotykam na ulicy Franciszka Brodniewicza – pisze, w swoim reportażu do „Kina dla wszystkich” Ziuta Heyman – Naprzeciw mnie idzie, szeroki, barczysty, przystojny blondyn, wesoło uśmiechnięty i sadząc po minie, zadowolony z życia.

– Panie Franciszku, tak wcześnie na spacerze? – pytam zdziwiona, wiedząc, że na ogół artyści są niepoprawnymi śpiochami.

– Ranne spacery należą do mych ulubionych rozrywek. Czuję się szczęśliwy móc wyjść na ranną przechadzkę. Kiedy słońce zaczyna wschodzić, ludzi na ulicy jest niewiele i wokół mnie panuje spokój i cisza. Wtedy chodzę godzinami sam, ze swoimi myślami.

– Wysnuwam z tego, że Pan jest marzycielem.

– O, czasami nawet wielkim. Zresztą, przyznam się Pani, że w życiu mało jestem podobny do Winklera z ekranu. Nie uważam siebie ani za okrutnego brutala, ani tez za 100 procentowego uwodziciela.

– Jednak w rolę Winklera wczuł się Pan doskonale…

– Rolę, którą mi powierzono w pierwszym moim filmie, starałem się jak najlepiej zagrać. Była ona interesująca i odpowiadała mi w zupełności. Pozatem wszystkie wspomnienia łączące mnie z pracą nad Prokuratorem Alicją Horn, są naprawdę przemiłe. Praca z takimi ludźmi jak p. Maria Hirszbain i p. Land, musi być przyjemna. Partnerki miałem wspaniałe. Reżysera pierwszorzędnego. Słowem, miałem szczęście. Obecnem mojem wielkiem życzeniem jest nakręcić komedię, w której byłbym partnerem Jadwigi Smosarskiej. Oby moje życzenie się spełniło…

– A czy obecnie gra Pan w nowym filmie?

– Powierzono mi główna role męską w Zamachu na Skałomie. Partnerką moją jest Nora Ney. Zdjęcie rozpoczęliśmy kilka dni temu, a przyszłym miesiącu wyjedziemy na plenery (ostatecznie film zatytułowano Córka Generała Pankratowa – przyp. red.).

– Czy ma Pan również propozycje teatralne?

– Będę grał prawdopodobnie w dwóch sztukach, ale na razie nic konkretnego na ten temat nie mogę powiedzieć. W każdym razie z teatrem nie zerwałbym nigdy.

– Czy na scenie grywa Pan od dawna?

– Już kawał czasu upłynęło od mojego debiutu scenicznego w Poznaniu. Później grałem w Bydgoszczy, we Lwowie i w Łodzi skąd przyjechałem do Warszawy.

– W którem mieście czuł się Pan najlepiej?

– Było mi wszędzie dobrze, ale myślę, że najbardziej przyzwyczaiłem się do Warszawy. Mam tu tylu sympatycznych przyjaciół i znajomych, ze nie wolno mi na nic narzekać, tak jestem otoczony przyjaźnią i serdecznością.

– Teraz zadam Panu jedno niedyskretne pytanie: Czy Pan jest żonaty?

– Jestem kawalerem i ożenię się dopiero wtedy kiedy się prawdziwie, „tak na serio, zakocham”.

– Jaki jest Pana ideał kobiecy?

– Ideału nie posiadam, cenie kobiety mądre i prawdomówne. Nie cierpię fałszu i pozy. Kobieta brzydka może mi się  bardzo podobać, byle była naturalna.

– Czy ma Pan ulubienicę z ekranu?

– Najwięcej uroku posiada według mnie Norma Shearer. Jest najwytworniejsza i najelegantsza z wszystkich artystek  filmowych. Z gwiazdorów podoba mi się Gary Cooper.

Spacer nasz ma się ku końcowi. Sympatyczny mój rozmówca spieszył się do atelier. Przyrzekłam mu, że wkrótce  odwiedzę go podczas zdjęć.

[pisownia oryginalna]

0 0 votes
Article Rating
Subscribe
Powiadom o
guest
0 komentarzy
najnowszy
najstarszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments