Stefan Jaracz (1883–1945), jeden z największych aktorów polskich, rówieśnik Juliusza Osterwy, Kazimierza Junoszy-Stępowskiego, Józefa Węgrzyna, Jerzego Leszczyńskiego. Był synem galicyjskiego nauczyciela ludowego spod Tarnowa. Debiutował w 1904 w krakowskim Teatrze Ludowym, potem terminował w teatrze poznańskim Rygiera, od 1908 dojrzewał u Zelwerowicza w Łodzi. Od 1911 był wiernym aktorem Warszawy, na scenach Teatru Małego Zalewskiego, teatrów Szyfmana, Reduty, Teatru Narodowego, Ateneum zdobywał dzięki upartej pracy i zjawiskowemu talentowi uznanie, popularność, aż do powszechnego na widowni kultu. Wielkie role tworzył w repertuarze klasycznym, w sztukach Szekspira, Moliera, Ibsena, Słowackiego, Fredry czy Wyspiańskiego, ale największą stawę przyniosły mu postacie współczesne, w dramatach Rittnera, Żeromskiego, Perzyńskiego, Szaniawskiego, sylwetki ludzi skrzywdzonych i cierpiących. Wielka legenda aktorska Jaracza to nie tylko głośne role na scenie, w filmie czy w radiowym teatrze wyobraźni, ale i burzliwy żywot działacza teatralnego, społecznika, przywódcy, publicysty, dyrektora teatru na Powiślu, nieujarzmionego „buntownika i marzyciela”, wedle słów Leona Schillera. Artysta stale związany z awangardowym środowiskiem literackim stolicy, ulubieniec poetów i krytyków, „beniaminek Warszawy” i jej bohater.
PAŃSTWOWE WYDAWNICTWO NAUKOWE
Data wydania: 1976
Format: 115 mm x 165 mm
Liczba stron: 208
Oprawa: miękka z obwolutą
Seria: Sylwetki Warszawskie
[materiały prasowe]
