Autorka interesuje się życiem człowieka, którego uważano za najświetniejszego aktora polskiego w okresie międzywojennym. Kowalska ma jasny pogląd na sekrety tej osobowości i potrafi z tego uczynić użytek opisując sztukę aktorską Junoszy, jej właściwości i ewolucję.
Kazimierz Junosza-Stępowski (ur. 26 listopada 1880 w Wenecji, zm. 5 lipca 1943 w Warszawie) – jeden z najwybitniejszych polskich aktorów przedwojennego kina. Urodził się w bogatej rodzinie ziemiańskiej. Uczył się w Gimnazjum Nowodworskiego w Krakowie (1890–1892), później w gimnazjum jezuickim w Chyrowie (1892–1895), od 1895 w rosyjskim gimnazjum w Kamieńcu Podolskim. Aktorski debiut pod pseudonimem Junosza w roli Zabója w sztuce Alfreda Szczepańskiego Piast w 1898 roku w poznańskim Teatrze Polskim. Grał tutaj później niewielkie rólki do 1899 roku. W 1900 roku wstąpił do Klasy Dykcji i Deklamacji Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, gdzie uczył się pod kierunkiem Wincentego Rapackiego, Mieczysława Frenkla, Romana Żelazowskiego i Władysława Szymanowskiego. Już w następnym roku zaangażował się do krakowskiego teatru Józefa Kotarbińskiego. Występował w teatrach Krakowa, Łodzi, Poznania. W 1913 roku już jako znany aktor ponownie pojawił się w Warszawie. Zaangażował się do Teatru Polskiego prowadzonego przez Arnolda Szyfmana. Na deskach tej sceny odniósł liczne sukcesy teatralne. Z filmem zetknął się już w 1902 roku, występując w kilku jednoaktówkach realizowanych przez pioniera polskiej kinematografii Kazimierza Prószyńskiego. Przez długie lata występował w kilku filmach rocznie. Po wybuchu II wojny światowej prowadził przez pewien czas spółdzielczą kawiarnię aktorską Znachor przy ulicy Boduena nr 4. Pracowali tam znani aktorzy: Ewa Kunina, Maria Gella, Hanna Różańska, Anna Jaraczówna, Mieczysław Milecki i inni. Później porzucił jednak Znachora i pojawił się na scenie jawnego warszawskiego teatru Komedia. Odmówił jednak np. udziału w antypolskim obrazie propagandowym Heimkehr. Na podstawie biografii Kazimierza Junoszy-Stępowskiego powstał film w reżyserii Jerzego Sztwiertni pt. Oszołomienie z 1988 roku. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1929). W 1935 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury za szerzenie zamiłowania do polskiej literatury dramatycznej.
Wydawnictwo Errata
ISBN: 83-913140-1-4
Data wydania: 2000
Format: 145 x 205 mm
Liczba stron: 456
Oprawa: broszura klejona ze skrzydełkami
[materiały prasowe]
