Gielski Bohdan

Wychowywał się w jednej z kamienic przy ulicy Piotrkowskiej. W młodości pracował jako fryzjer w Łodzi, jednak na początku lat 20. zdecydował się na przeprowadzkę do stolicy. Szybko okazało się, że była to świetna decyzja.

W 1925 roku Szmigielski był gościem na prestiżowym Balu Mody w Hotelu Europejskim, gdzie pojawił się w smokingu uszytym przez mistrza krawieckiego Edwarda Zarembę. Elegancki fryzjer wywołał furorę na salonach – nie tylko ogłoszono go “królem mody”, ale też zaproponowano mu karierę filmową. Początkowo miał grać pod pseudonimem Bohdan Dzik, ale ostatecznie zmienił go na Bohdan Gielski. W filmach austriackich i niemieckich miał z kolei występować jako Edward Gylls, lecz plany zagranicznych ról nie doczekały się realizacji. Tajników aktorstwa Gielski uczył się w Warszawskiej Szkole Gry Sceniczno-Filmowej Niny Novilli, w której wcześniej kształcił się m.in. Aleksander Żabczyński.

W latach 1929-1932 Bohdan Gielski zagrał w takich filmach jak Mascotte, Sztabskapitan Gubaniew. Golgota ziemi chełmskiej i Dzikie pola. Za swój największy sukces uważał rolę francuskiego kapitana Verdier w Dzikich polach, który umierając mówił, że ma nadzieję, że jest ostatnim człowiekiem, który ginie na wojnie. “Ta scena konania musiała się spodobać wielu kinomankom, ponieważ dostałem później mnóstwo listów od swoich filmowych wielbicielek” – wspominał w wywiadzie dla “Odgłosów” w 1985 r. Był to jednak jego ostatni film. Porzucił bowiem aktorstwo, by przystąpić do spółki fryzjerskiej przy Teatrze Wielkim w Warszawie i zostać współwłaścicielem zakładu fryzjerskiego.

Z usług zakładu fryzjerskiego Szmigielskiego korzystały największe polskie sławy, a były aktor mógł sobie pozwolić na liczne zagraniczne podróże, m.in. do Paryża, Wiednia i Nowego Jorku, gdzie spotkał młodego aktora Ronalda Reagana, późniejszego prezydenta USA. Ożenił się z byłą Miss Belgii polskiego pochodzenia, z którą doczekał się dwóch synów, w dorosłym życiu pełniących kierownicze stanowiska w przemyśle węglowym. Szczęśliwe życie Wacława Szmigielskiego zniszczył wybuch II wojny światowej. Już w pierwszych dniach wojny jego piękna żona zginęła w czasie bombardowania Warszawy. Chociaż Szmigielski figurował na liście ofiar Powstania Warszawskiego sporządzonej przez Polski Czerwony Krzyż, przeżył wojnę i jeszcze przez długie lata cieszył się zdrowiem.

Po wojnie Szmigielski kontynuował działalność w branży fryzjerskiej oraz pełnił stanowiska kierownicze w Modzie Polskiej, często reprezentując tę firmę za granicą. W 1974 roku otrzymał w Wiedniu dyplom uznania na międzynarodowym konkursie mody i uczesania. Jeszcze pod koniec lat 70. prowadził zakład fryzjerski przy ulicy Mokotowskiej. W 1982 roku po prawie 60 latach powrócił z Warszawy do Łodzi. W lipcu 1985 r. udzielił wywiadu dziennikarzowi łódzkiego pisma “Odgłosy” Jerzemu Kwiecińskiemu, w którym opowiedział historię swojej przedwojennej kariery. To ostatnia wzmianka na jego temat. Prawdopodobnie kilka lat później zmarł. (Za: Marek Teler)

Filmografia

1930 MASCOTTE
1930 SZTABSKAPITAN GUBANIEW. GOLGOTA ZIEMI CHEŁMSKIEJ (student Janek Żelazowski)
1932 DZIKIE POLA (Verdieux)