Carewicz

Rzecz dzieje się na carskim dworze jednego z państw wschodnich. Stary car leży na łożu śmierci. Carewicz powinien się ożenić, by po objęciu tronu kontynuować dynastię. Jednak carewicz, młodzieniec wrażliwy i nieśmiały, jest wstydliwy w stosunku do kobiet. Kiedy jednak poznaje Sonię, młodą aktorkę, przełamuje początkową niechęć do niej. Sonia bowiem jest uczciwą dziewczyną, którą niegodziwcy starają się wykorzystać i nią frymarczyć. Oboje postanawiają udawać przed światem, że są kochankami, w rzeczywistości zaś łączy ich głęboka, czysta przyjaźń. Ta przyjaźń zamienia się jednak stopniowo w zwykłą ludzką miłość. Sonia i carewicz zakochują się w sobie pierwsza miłością. Dziewczyna ma ogromny wpływ na młodego następcę tronu, który zmienia się nie do poznania. Współczuje biednym i uciskanym, mierzi go dworskie zakłamanie, intrygi i etykieta, nie chce przejąć rządów w państwie, postanawia żyć z Sonią jako swą żoną. Zaniepokojeni dygnitarze dworscy podstępem i groźbami wymuszają na Soni odejście od carewicza, który powinien „dla dobra narodu” zasiąść na tronie i się odpowiednio ożenić. Stary car umiera, a kochankowie rozstają się w cierpieniu.

Przeciwnicy monarchii zorganizowali zamach na młodego cara podczas jego pierwszej przemowy do ludu. Sonia w ostatnim momencie zasłania go swoim ciałem i umiera w jego ramionach. 

„Wyjdź do tłumu, nie lękaj się nas, bo ja jestem pomiędzy nimi i czekam na Ciebie! Kochaj mnie w duszy tłumu, bo Twoja Sonia to dusza tego tłumu!” – takie jest przesłanie sztuki Zapolskiej Carewicz, która posłużyła za pierwowzór filmu.

Sam film reklamowano słowami: „Intrygi dworskie, zamach rewolucjonistów w podziemiach pałacowych, handlarze żywym towarem, bal dworski z powodu cudownego ocalenia cara Aleksandra III, tłumy i balet wprowadzają widza w zachwyt”.

Obsada aktorska

Janina Szyllinżanka – Sonia
Wiktor Biegański – carewicz
Guido Herzfeld
A. Kuhn